Zgoda – każdy może sobie wybrać kościół, gdzie jest mu najdogodniej przystępować do sakramentów. Jednak każdy człowiek potrzebuje wspólnoty, grupy ludzi, wśród których żyje i się rozwija. Także w znaczeniu duchowym. Parafia jest więc miejscem uczenia się wiary – już od najmłodszych lat. Nie ma chrześcijanina bez wspólnoty. Jeśli wszyscy chrześcijanie zamieszkujący dany obszar parafii potrafiliby się zaangażować w życie wiary, ta lokalna wspólnota „kipiałaby życiem”. Wspólnie podejmujemy odpowiedzialność za swoje życie wiary. Ta konkretna organizacja terytorialna ma sens właśnie w tym, że kapłan ma być najbliżej wierzących, na wyciągnięcie ich ręki. Kto zechce z tego korzystać, ten korzysta. Nic jednak nie dzieje się na siłę.

Całe życie Jezusa – Jego śmierć i zmartwychwstanie. A w wymiarze materialnym nigdy nie powinno być cennika za sakramenty. Każdy daje ofiarę, na jaką go stać. W ostatnich latach przyjęło się na zasadzie zwyczaju, że wierni składają ofiary za Msze św. w wysokości 50 zł. Ale nie jest to zobowiązujące.

Tak. Prowadzimy parafię jako Zakon Braci Mniejszych, bracia Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP są potocznie zwani bernardynami.

Gwardian pełni funkcję przewodzenia danej wspólnocie klasztornej. Jest więc przełożonym zakonników w klasztorze i odpowiada za tę funkcję przed Prowincjałem (ordynariuszem naszej zakonnej Prowincji). Proboszcz przewodzi natomiast wspólnocie parafialnej, jest przeznaczony dla wszystkich wiernych z parafii i odpowiada za to przez biskupem diecezji. W naszym przypadku funkcja gwardiana i proboszcza skupia się w jednej osobie – o. Nikodema.

Ustalają to nasze zasady wewnątrz-zakonne. Nic nie może być u nas na stałe. Raz ktoś pełni funkcje przełożonego, innym razem podwładnego. Nie możemy się przyzwyczajać do miejsca i ludzi, bo jesteśmy pielgrzymami na ziemi. Każdy gwardian czy proboszcz pełni tę funkcję przez pewną kadencję – najczęściej 3 lub 6 lat.

Świętych jest za co szanować i czcić. Oczywiście modlitwa przez ich wstawiennictwo jest już wystarczającym aktem pobożności, ale niekiedy człowiek potrzebuje czegoś więcej. Przez wieki ukształtował się pobożny zwyczaj ucałowania (oczywiście przez szybkę) relikwii świętych czyli szczątków z ich ciała lub używanych rzeczy. Nie jest to konieczne, kto nie chce przecież nie musi. Argumentacja, że to niehigieniczne bynajmniej wydaje się przesadzona. Relikwie co pewien czas są czyszczone, a sama szybka po każdym ucałowaniu przecierana ręczniczkiem.