Przy naszej parafii od 1 czerwca otwiera kolejny już w Polsce – piąty dom wspólnota Cenacolo. Oto kilka informacji o jej powstaniu i działalności:

Wspólnota Cenacolo

16 Lipca 1983 r., dzień w którym kościół wspomina Matkę Bożą z Góry Karmel, w opuszczonym domu, który został nam dany przez miasto na wzgórzu Saluzzo (CN), miasteczka w prowincji Cuneo w Piemoncie, siostra Elvira Petrozzi znana dziś jako Matka Elvira, rozpoczyna historię wspólnoty Cenacolo. Jest to odpowiedź Bożej czułości na krzyk rozpaczy wielu młodych zagubionych, oszukanych i rozczarowanych, szukających radości z życia i prawdziwego sensu istnienia w fałszywych światłach świata. Matka Elvira zaczyna, myśląc o otwarciu jednego domu, ale jak zawsze plany Bożego serca okazują się szersze od ludzkich: młodzi przychodzą ze wszystkich stron prosząc o pomoc, aby zmartwychwstać do nowego życia, w ten sposób domy Wspólnoty, zwane bractwami, przez lata się pomnażają, najpierw we Włoszech, w Europie i na innych kontynentach. Aktualnie jest ich 71, obecnych w 20 krajach świata ( Włochy 25 domów; Austria 1; Bosnia i Hercegowina 2; Chorwacja 7; Francja 5; Anglia 1; Irlandia 1; Polska 4; Portugalia 1; Słowacja 1; Hiszpania 2; Stany Zjednoczone 4; Argentyna 4; Kostaryka 1; Brazylia 5; Meksyk 1; Peru 3; Paragwaj 1; Liberia 1; Filipiny 1).

„SZKOŁA ŻYCIA”, „WIELKA RODZINA”

Wspólnota pragnie nie tylko być miejscem pomocy społecznej, ale też szkołą życia , wielką rodziną, gdzie osoba przyjęta może czuć się jak w domu i odnaleźć własną godność, uzdrowienie ran, pokój w sercu, radość życia i pragnienie kochania. Osobom, które pukają do naszych drzwi zostaje zaproponowany prosty i rodzinny styl życia: darmowe przyjęcie jako znak prawdziwej miłości; szczera przyjaźń jako fundament relacji międzyludzkich i braterskiej miłości; odkrycie, że praca jest darem i obowiązkiem służącym do nauki odpowiedzialności w życiu; modlitwa i wiara w Jezusa Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał dla nas, jako odpowiedź na nieskończone pragnienie
miłości żyjące w ludzkim sercu. Wierzymy, że życie chrześcijańskie przeżywane w pełni, jest odpowiedzią na niepokój serca, i że tylko Ten kto stworzył człowieka może odbudować jego serce poranione i zagubione, przez doświadczenia, które je rozczarowały.