Życie zakonne tętni mnogością różnych charyzmatów (darów) dla Kościoła. Jak trafnie to określa Katechizm Kościoła Katolickiego:
Życie zakonne wypływa z tajemnicy Kościoła. Jest ono darem, który Kościół otrzymuje od swojego Pana i który ofiaruje jako trwały stan życia osobie powołanej przez Boga w profesji rad ewangelicznych. W ten sposób Kościół może ukazywać równocześnie Chrystusa i rozpoznawać się jako Oblubienica Zbawiciela. Życie zakonne w swoich różnych formach zmierza do tego, by było znakiem miłości Bożej wyrażonej językiem naszych czasów. (KKK 926)
Na świecie jest ponad 3 tysiące zakonów i zgromadzeń żeńskich oraz ponad 700 męskich, co daje prawie milion osób żyjących w zakonach, z czego około 35 tysięcy w Polsce. Liczby robią wrażenie, ale każdy zakon czy zgromadzenie ma swoją niepowtarzalną historię, swego założyciela, swoje cele i zadania… To co ich łączy to rady ewangeliczne (8 błogosławieństw) i 3 śluby zakonne: posłuszeństwa, ubóstwa i czystości.
Mimo, że zakonnice i zakonnicy wydają się wieść podobne do siebie życie – każde zgromadzenie ma inny styl i tryb życia. Podstawą jest modlitwa i kontakt z Bogiem… bez tego życie w habicie traci sens.
Oprócz życia ukrytego w Bogu swoista praca. Zakony klauzurowe wykonują pracę charakterystyczną dla swego charyzmatu – najczęściej coś co pomaga się utrzymać, np. wypiek hostii, opłatków, haftowanie szat liturgicznych… Zakony prowadzące bardziej aktywne duszpasterstwo udzielają się prowadząc szkoły, internaty, domy dziecka, zakłady opiekuńcze… dużo można by wymieniać.
Czym byłby dzisiejszy świat bez zakonów, które już w średniowieczu przyczyniły się do rozwoju szkolnictwa?!
Sami sobie do końca nie uświadamiamy ile zawdzięczamy cichej modlitwie osób konsekrowanych…
Dzisiaj czas na rewanż – pomódlcie się za osoby, które ślubując Bogu życie w 100% Jemu oddane, zszywają świat po Bożemu.
